táng tài hé èr nián zhǎng ān chéng nán wéi qū cí ēn sì tǎ yuàn, yuè xī, hū jiàn yī měi fù rén, cóng sān sì qīng yī lái, rào fó tǎ yán xiào, shén yǒu fēng wèi. huí gù shì bì yuē: bái yuàn zhǔ, jiè bǐ yàn lái. nǎi yú běi láng zhù shàng tí shī yuē: huáng zi bēi tóu hǎo yuè míng, wàng què huá yán dào xiǎo xíng. yān shōu shān dī cuì dài héng, zhé dé hé huā zèng yuǎn shēng. tí qì, yuàn zhǔ zhí zhú jiāng shì zhī, xī biàn wèi bái hè, chōng tiān ér qù. shū jī zhì jīn shàng cún.
唐太和二年長安城南韋曲慈恩寺塔院，月夕，忽見一美婦人，従三四青衣來，繞佛塔言笑，甚有風味。回顧侍婢曰：「白院主，借筆硯來。」乃於北廊柱上題詩曰：「黃子陂頭好月明，忘卻華筵到曉行。煙收山低翠黛橫，折得荷花贈遠生。」題訖，院主執燭將視之，悉變為白鶴，沖天而去。書跡至今尚存。