táng tài hé èr nián cháng ān chéng nán wéi qǔ cí ēn sì tǎ yuàn, yuè xī, hū jiàn yī měi fù rén, cóng sān sì qīng yī lái, rào fó tǎ yán xiào, shén yǒu fēng wèi. huí gù shì bì yuē:" bái yuàn zhǔ, jiè bǐ yàn lái." nǎi yú běi láng zhù shàng tí shī yuē:" huáng zǐ bēi tóu hǎo yuè míng, wàng què huá yán dào xiǎo xíng. yān shōu shān dī cuì dài héng, zhé dé hé huā zèng yuǎn shēng." tí qì, yuàn zhǔ zhí zhú jiāng shì zhī, xī biàn wéi bái hè, chōng tiān ér qù. shū jī zhì jīn shàng cún.
唐太和二年长安城南韦曲慈恩寺塔院，月夕，忽见一美妇人，従三四青衣来，绕佛塔言笑，甚有风味。回顾侍婢曰：“白院主，借笔砚来。”乃于北廊柱上题诗曰：“黄子陂头好月明，忘却华筵到晓行。烟收山低翠黛横，折得荷花赠远生。”题讫，院主执烛将视之，悉变为白鹤，冲天而去。书迹至今尚存。