dù xiǎo léi, yì dōu zhī xī shān rén. mǔ shuāng máng. dù shì zhī xiào, jiā suī pín, gān zhǐ wú quē. yī rì jiāng tā shì, shì ròu fù qī, lìng zuò bó tuō. qī zuì wǔ nì, qiè ròu shí zá qiāng láng qí zhōng. mǔ jué chòu è bù kě shí, cáng yǐ dài zi. dù guī, wèn: bó tuō měi hū? mǔ yáo shǒu, chū shì zi. dù liè shì, jiàn qiāng láng, nù shén. rù shì yù tà qī, yòu kǒng mǔ wén. shàng tà chóu sī, qī wèn zhī, bù yǔ. qī zì něi, páng huáng tà xià. jiǔ zhī chuǎn xī yǒu shēng. dù chì yuē: bù shuì dài qiāo pū yé! yì jué jì rán. qǐ ér zhú zhī, dàn jiàn yī shǐ, xì shì, zé liǎng zú yóu rén, shǐ zhī wèi qī suǒ huà. yì lìng wén zhī, zhí qù, shǐ yóu sì mén, yǐ jiè zhòng rén. tán wēi chén céng qīn jiàn zhī.
杜小雷，益都之西山人。母雙盲。杜事之孝，家雖貧，甘旨無缺。一日將他適，市肉付妻，令作餺飥。妻最忤逆，切肉時雜蜣螂其中。母覺臭惡不可食，藏以待子。杜歸，問：「餺飥美乎？」母搖首，出示子。杜裂視，見蜣螂，怒甚。入室欲撻妻，又恐母聞。上榻籌思，妻問之，不語。妻自餒，彷徨榻下。久之喘息有聲。杜叱曰：「不睡待敲扑耶！」亦覺寂然。起而燭之，但見一豕，細視，則兩足猶人，始知為妻所化。邑令聞之，縶去，使游四門，以戒眾人。譚薇臣曾親見之。