táng péi jūn zhèn xiāng yáng rì, lǐ shè qī yǒu wài qíng, nǎi tuō gǔ zhēng zhī jí, yún yī zhě yán dé quǎn ròu shí zhī zé yù, wèi qí fū yuē: dōng lín yǒu quǎn, měi lái dào wù, jūn kě tú zhī. fū yī qí yán, xiàn ròu yú qī, qī shí zhī, yú nǎi liú yú qiè sì. fū chū, mìng lín gào zhī. suì wén yú gōng. fū yīn shù qī zhī suǒ yù, gōng yuē: cǐ nǎi qī yǒu tā jiān, xiàn fū yú huò ěr. lìng hé zhī, jù dé qí qíng, bìng yǐ wài qíng zhě fù fǎ. qí fū suì shì.
唐裴均鎮襄陽日，里社妻有外情，乃托骨蒸之疾，雲醫者言得犬肉食之則愈，謂其夫曰：東鄰有犬，每來盜物，君可屠之。夫依其言，獻肉於妻，妻食之，余乃留於篋笥。夫出，命鄰告之。遂聞於公。夫因述妻之所欲，公曰：此乃妻有他奸，陷夫於禍耳。令劾之，具得其情，並以外情者付法。其夫遂釋。