táng péi jūn zhèn xiāng yáng rì, lǐ shè qī yǒu wài qíng, nǎi tuō gǔ zhēng zhī jí, yún yī zhě yán dé quǎn ròu shí zhī zé yù, wèi qí fū yuē: dōng lín yǒu quǎn, měi lái dào wù, jūn kě tú zhī. fū yī qí yán, xiàn ròu yú qī, qī shí zhī, yú nǎi liú yú qiè sì. fū chū, mìng lín gào zhī. suì wén yú gōng. fū yīn shù qī zhī suǒ yù, gōng yuē: cǐ nǎi qī yǒu tā jiān, xiàn fū yú huò ěr. lìng hé zhī, jù dé qí qíng, bìng yǐ wài qíng zhě fù fǎ. qí fū suì shì.
唐裴均镇襄阳日，里社妻有外情，乃托骨蒸之疾，云医者言得犬肉食之则愈，谓其夫曰：东邻有犬，每来盗物，君可屠之。夫依其言，献肉于妻，妻食之，余乃留于箧笥。夫出，命邻告之。遂闻于公。夫因述妻之所欲，公曰：此乃妻有他奸，陷夫于祸耳。令劾之，具得其情，并以外情者付法。其夫遂释。