jìn shì cáo táng, yǐ néng shī míng wén dāng shì. jiǔ jǔ bù dì, cháng yù jū jiāng líng fó sì zhōng tíng zhǎo. jìng shén yōu shèng, měi zì lín wán fù shī, dé liǎng jù yuē: shuǐ dǐ yǒu tiān chūn mò mò, rén jiān wú lù yuè máng máng. yín zhī wèi jiǔ, zì yǐ wèi cháng zhì jiē bù jí cǐ zuò. yī rì, hái zuò tíng zhǎo shàng, fāng yòng yí yǒng, hū jiàn èr fù rén, yī sù yī, mào shén xián yě, xú bù ér yín, zé táng qián suǒ zuò zhī èr jù yě. táng zì yǐ zhì wèi yì rì, rén gù wèi yǒu zhī zhě, hé jù ér dé zhī yīn pò ér xùn zhī, bù yīng ér qù. wèi shí yú bù jiān, bù jiàn yǐ. táng fāng shén yí guài, táng sù yǔ sì sēng fǎ zhōu shàn, yīn yán yú zhōu. zhōu jīng yuē: liǎng rì qián, yǒu yī shào nián jiàn fǎng, huái yī bì jiān, shì wǒ cǐ shī, shì fāng yù yán zhī. nǎi chū shì, táng pō wǎng rán. shù rì hòu, táng zú yú shě zhōng.
進士曹唐，以能詩名聞當世。久舉不第，常寓居江陵佛寺中亭沼。境甚幽勝，每自臨玩賦詩，得兩句曰：「水底有天春漠漠，人間無路月茫茫。」吟之未久，自以為常制皆不及此作。一日，還坐亭沼上，方用怡詠，忽見二婦人，衣素衣，貌甚閒冶，徐步而吟，則唐前所作之二句也。唐自以制未翌日，人固未有知者，何遽而得之因迫而訊之，不應而去。未十餘步間，不見矣。唐方甚疑怪，唐素與寺僧法舟善，因言於舟。舟驚曰：「兩日前，有一少年見訪，懷一碧箋，示我此詩，適方欲言之。」乃出示，唐頗惘然。數日後，唐卒於舍中。