táng zhēn yuán zhōng, yǒu yī sēng kè yú guǎng líng, wáng qí míng, zì hào dà shī, guǎng líng rén yīn yǐ dà shī hū zhī. dà shī zhì shén lòu, hǎo yǐ jiǔ ròu wèi shí. rì yī bì xí, shèng shǔ bù tuō, yóu shì zǎo jǐ jù qí shàng. qiáo jū xiào gǎn sì, dú zhǐ yī shì. měi xī hé fēi ér qǐn, lǜ wèi cháng yǐ. xìng kuáng bèi, hǎo tú quǎn zhì, rì yǔ guǎng líng shào nián dòu ōu, huò zuì wò dào bàng. guǎng líng rén jù yǐ cǐ è zhī. yǒu yī shào nián yǐ lì wén, cháng yī rì, shào nián yǔ rén duì bó, dà shī nù, yǐ shǒu jī qí bó jú, jǐn suì. shào nián yuē: ái ér, hé gǎn nì zhuàng shì yé! dà shī qiě mà ér tuò qí miàn, yú shì yǔ shào nián dòu jī, ér guān zhě qiān shù, shào nián zú bù shèng, jìng dùn qù. zì shì, guǎng líng rén wèi dà shī yǒu shén lì. dà shī yì zì fù qí lì, wǎng wǎng piāo duó shì zhōng jīn qián yī wù, shì rén jiē dàn qí yǒng, mò gǎn jù. hòu yǒu lǎo sēng zhào dà shī, zhì, yuē: sēng dāng sǐ xīn fèng jiè, nài hé shí jiǔ shí, shā dà zhì, piāo duó shì rén qián wù, yòu yǔ shào nián tóng ōu jī, qǐ sēng rén zhī dào yé yī dàn lì zhí yǐ wén guān, rǔ bù xiū rén yé! dà shī nù mà yuē: yíng ruì tú shì shān xīng ěr, ān néng zhī lóng hè zhī xīn zāi rán zé wú dào yì fēi rǔ suǒ zhī yě. qiě wǒ qīng qí zhōng ér hùn qí wài zhě, qǐ rǔ chuò chuò wú dà dù hū? lǎo sēng zú bù néng qū qí cí. hòu yī rì, dà shī zì wài lái guī, jì rù shì, bì hù. yǒu yú mén xì shì zhě, dà shī zuò yú xí, yǒu qí guāng zì méi duān fā, huǎng rán zhào yī shì. guān zhě qí zhī, jù gào qún sēng. qún sēng lái, jiàn dà shī méi duān zhī guāng, xiāng zhǐ yǔ yuē: wú wén fú zhī méi yǒu bái háo xiāng guāng, jīn dà shī yǒu zhī, guǒ fú yǐ. suì xiāng shuài ér bài. zhì míng rì qīng dàn, qún sēng jù jí yú tíng, hòu yè guǎng líng dà shī, bǐ jí kāi hù, ér guǎng líng dà shī yǐ wáng qù yǐ. qún sēng yì yì qí shì, yīn hào dà shī wèi dà shī fú yān.
唐貞元中，有一僧客於廣陵，亡其名，自號大師，廣陵人因以「大師」呼之。大師質甚陋，好以酒肉為食。日衣弊襲，盛暑不脫，由是蚤蟣聚其上。僑居孝感寺，獨止一室。每夕闔扉而寢，率為常矣。性狂悖，好屠犬彘，日與廣陵少年鬥毆，或醉臥道傍。廣陵人俱以此惡之。有一少年以力聞，常一日，少年與人對博，大師怒，以手擊其博局，盡碎。少年曰：騃兒，何敢逆壯士耶！」大師且罵而唾其面，於是與少年斗擊，而觀者千數，少年卒不勝，竟遁去。自是，廣陵人謂大師有神力。大師亦自負其力，往往剽奪市中金錢衣物，市人皆憚其勇，莫敢拒。後有老僧召大師，至，曰：「僧當死心奉戒，奈何食酒食，殺大彘，剽奪市人錢物，又與少年同毆擊，豈僧人之道耶一旦吏執以聞官，汝不羞人耶！」大師怒罵曰：「蠅蚋徒嗜膻腥耳，安能知龍鶴之心哉然則吾道亦非汝所知也。且我清其中而混其外者，豈汝齪齪無大度乎？」老僧卒不能屈其詞。後一日，大師自外來歸，既入室，閉戶。有於門隙視者，大師坐於席，有奇光自眉端發，晃然照一室。觀者奇之，具告群僧。群僧來，見大師眉端之光，相指語曰：「吾聞佛之眉有白毫相光，今大師有之，果佛矣。」遂相率而拜。至明日清旦，群僧俱集於庭，候謁廣陵大師，比及開戶，而廣陵大師已亡去矣。群僧益異其事，因號大師為「大師佛」焉。