dà hé zhōng, wáng fán lián wèn dān yáng, yīn gōu qí chéng, jì záo shēn shù chǐ, dé yī shí, míng wén yuē: shān yǒu shí, shí yǒu yù, yù yǒu xiá, jí xiū yě. gōng rén dé zhī, jù yǐ shì gào bái xiàn yú fán. xiáng qí yì, jiǔ ér bù néng jiě. jí mìng liáo zuǒ biàn zhī, jiē wú néng xī qí lǐ zhě. shù rì, yǒu yī sǒu qǐng yè fán zhī lì, qiě mì wèi yuē: wú wén wáng gōng dé shí míng, jīn yǒu biàn zhě hū? lì yuē: gōng fāng niàn zhī. qí yì wèi hé rú jūn qǐ jí néng jiū yé! sǒu yuē: shì bù xiáng yě. fū shān yǒu shí, shí yǒu yù, yù yǒu xiá, jí xiū yě, jiē xù wáng gōng zhī shì yě. qiě gōng zhī xiān yuē yín, yín shēng chǔ, yǐ wén ér guān, shì shān yǒu shí yě. chǔ shēng fán, shì shí yǒu yù yě. yín zhī zǐ yuē xiá xiū, shì yù yǒu xiá jí xiū. xiū zhě, jué zhī zhào. tuī shì ér biàn, qí jué xù hū! lì xiè zhī. sǒu yán jìng ér qù. zhì dà hé jiǔ nián dōng, fán zú, yí qí zōng, guǒ fú sǒu zhī jiě yě.
大和中，王璠廉問丹陽，因溝其城，既鑿深數尺，得一石，銘文曰：「山有石，石有玉，玉有瑕，即休也。」工人得之，具以事告白獻於璠。詳其義，久而不能解。即命僚佐辨之，皆無能析其理者。數日，有一叟請謁璠之吏，且密謂曰：「吾聞王公得石銘，今有辨者乎？」吏曰：「公方念之。其義為何如君豈即能究耶！」叟曰：「是不祥也。夫『山有石，石有玉，玉有瑕，即休也』，皆敘王公之世也。且公之先曰崟，崟生礎，以文而觀，是『山有石』也。礎生璠，是『石有玉』也。崟之子曰瑕休，是『玉有瑕即休』。休者，絕之兆。推是而辨，其絕緒乎！」吏謝之。叟言竟而去。至大和九年冬，璠卒，夷其宗，果符叟之解也。