qíng yǔ xìng xiāng duì. qíng zhě, xìng zhī dòng yě. zài xīn lǐ miàn wèi fā dòng dǐ shì xìng, shì wù chù zhe biàn fā dòng chū lái shì qíng. jì rán bù dòng shì xìng, gǎn ér suì tōng shì qíng. zhè dòng dǐ zhǐ shì jiù xìng zhōng fā chū lái, bú shì bié wù, qí dà mù zé wèi xǐ nù āi jù ài è yù qī zhě, zhōng yōng zhǐ yán xǐ nù āi yuè sì gè, mèng zǐ yòu zhǐ cè yǐn xiū wù cí xùn shì fēi sì duān ér yán, dà dǐ dōu shì qíng. xìng zhōng yǒu rén, dòng chū wèi cè yǐn xìng zhōng yǒu yì, dòng chū wèi xiū wù xìng zhōng yǒu lǐ zhì, dòng chū wèi cí ràng shì fēi. duān shì duān xù, lǐ miàn yǒu zhè wù, qí duān xù biàn fā chū cóng wài lái. ruò nèi wú rén yì lǐ zhì, zé qí fā yě, ān dé yǒu cǐ sì duān? dà gài xīn shì gè wù, zhù cǐ xìng, fā chū dǐ biàn shì qíng. mèng zǐ yuē: cè yǐn zhī xīn, rén zhī duān yě xiū wù zhī xīn, yì zhī duān yě, yún yún. cè yǐn xiū wù děng yǐ qíng yán, rén yì děng yǐ xìng yán. bì yòu yán xīn zài qí zhōng zhě, suǒ yǐ tǒng qíng xìng ér wèi zhī zhǔ yě. mèng zǐ cǐ chù shuō de què bèi. yòu rú dà xué suǒ wèi yōu huàn hǎo lè jí qīn ài wèi jìng děng, jiē shì qíng. zhōng guó gǔ jí quán lù
情与性相对。情者，性之动也。在心里面未发动底是性，事物触著便发动出来是情。寂然不动是性，感而遂通是情。这动底只是就性中发出来，不是别物，其大目则为喜怒哀惧爱恶欲七者，中庸只言喜怒哀乐四个，孟子又指恻隐、羞恶、辞逊、是非四端而言，大抵都是情。性中有仁，动出为恻隐；性中有义，动出为羞恶；性中有礼智，动出为辞让、是非。端是端绪，里面有这物，其端绪便发出从外来。若内无仁义礼智，则其发也，安得有此四端？大概心是个物，贮此性，发出底便是情。孟子曰：恻隐之心，仁之端也；羞恶之心，义之端也，云云。恻隐、羞恶等以情言，仁义等以性言。必又言心在其中者，所以统情性而为之主也。孟子此处说得却备。又如大学所谓忧患、好乐及亲爱、畏敬等，皆是情。 中国古籍全录

qíng zhě xīn zhī yòng, rén zhī suǒ bù néng wú, bú shì gè bù hǎo dǐ wù. dàn qí suǒ yǐ wéi qíng zhě, gè yǒu gè dāng rán zhī zé. rú dāng xǐ ér xǐ, dāng nù ér nù, dāng āi ér āi, dāng lè ér lè, dāng cè yǐn ér cè yǐn, dāng xiū wù ér xiū wù, dāng cí ràng ér cí ràng, dàng shì fēi ér shì fēi, biàn hé gè dāng rán zhī zé, biàn shì fā ér zhōng jié, biàn shì qí zhōng xìng tǐ liú xíng, zhe jiàn yú cǐ, jí cǐ biàn wèi zhī dá dào. ruò bù dàng rán ér rán, zé wéi qí zé, shī qí jié, zhǐ shì gè sī yì rén yù zhī xíng, shì nǎi liú yú bù shàn, suì chéng bù hǎo dǐ wù, fēi běn lái biàn bù hǎo yě.
情者心之用，人之所不能无，不是个不好底物。但其所以为情者，各有个当然之则。如当喜而喜，当怒而怒，当哀而哀，当乐而乐，当恻隐而恻隐，当羞恶而羞恶，当辞让而辞让，当是非而是非，便合个当然之则，便是发而中节，便是其中性体流行，著见于此，即此便谓之达道。若不当然而然，则违其则，失其节，只是个私意人欲之行，是乃流于不善，遂成不好底物，非本来便不好也。

qíng zhī zhōng jié, shì cóng běn xìng fā lái biàn shì shàn, gèng wú bù shàn. qí bù zhōng jié shì gǎn wù yù ér dòng, bù cóng běn xìng fā lái, biàn yǒu gè bù shàn. mèng zǐ lùn qíng, quán bǎ zuò shàn zhě, shì zhuān zhǐ qí běn yú xìng zhī fā zhě yán zhī. chán jiā bù hé biàn zhǐ qíng dōu zuò è dǐ wù, què yù miè qíng yǐ fù xìng. bù zhī qíng rú hé miè dé? qíng jì miè le, xìng biàn shì gè sǐ dǐ xìng, yú wǒ gèng hé yòng?
情之中节，是从本性发来便是善，更无不善。其不中节是感物欲而动，不从本性发来，便有个不善。孟子论情，全把做善者，是专指其本于性之发者言之。禅家不合便指情都做恶底物，却欲灭情以复性。不知情如何灭得？情既灭了，性便是个死底性，于我更何用？

mèng zǐ sì duān, shì zhuān jiù shàn chǔ yán zhī. xǐ nù āi yuè jí qíng děng, shì hé shàn è shuō.
孟子四端，是专就善处言之。喜怒哀乐及情等，是合善恶说。

lè jì yuē: rén shēng ér jìng, tiān zhī xìng yě. gǎn yú wù ér dòng, xìng zhī yù yě. xìng zhī yù biàn shì qíng.
乐记曰：人生而静，天之性也。感于物而动，性之欲也。性之欲便是情。