nán jīng pú zhòng qiān, gǔ mào gǔ xīn, zhōu zhōu ruò wú néng zhě, rán qí jì yì zhī qiǎo, duó tiān gōng yān. qí zhú qì, yī zhǒu yī shuā, zhú cùn ěr, gōu lè shù dāo, jià yǐ liǎng jì. rán qí suǒ yǐ zì xǐ zhě, yòu bì yòng zhú zhī pán gēn cuò jié, yǐ bù shì dāo fǔ wèi qí, zé shì jīng qí shǒu lüè guā mó zhī, ér suì dé zhòng jià, zhēn bù kě jiě yě. zhòng qiān míng zào shén, dé qí yī kuǎn, wù zhé téng guì. sān shān jiē rùn zé yú zhòng qiān zhī shǒu zhě shù shí rén yān, ér zhòng qiān chì pín zì rú yě. yú yǒu rén zuò jiān jiàn yǒu jiā zhú jiā xī, zhé zì wèi zhī. yì ǒu bù shǔ, suī shì jié zhī lì dàn zhī, zhōng bù kě dé.
南京濮仲謙，古貌古心，粥粥若無能者，然其技藝之巧，奪天工焉。其竹器，一帚、一刷，竹寸耳，勾勒數刀，價以兩計。然其所以自喜者，又必用竹之盤根錯節，以不事刀斧為奇，則是經其手略刮磨之，而遂得重價，真不可解也。仲謙名噪甚，得其一款，物輒騰貴。三山街潤澤於仲謙之手者數十人焉，而仲謙赤貧自如也。於友人座間見有佳竹、佳犀，輒自為之。意偶不屬，雖勢劫之、利啖之，終不可得。