shǎn xī lǐ hè, zì zhǎng jí, táng zhèng wáng zhī sūn. zhì ér néng wén, yóu shàn lè fǔ cí jù, yì xīn yǔ lì, dāng shí gōng yú cí zhě, mò gǎn yǔ hè chǐ, yóu shì míng wén tiān xià. yǐ fù míng jìn sù, zi gù bù dé jǔ jìn shì. zú yú tài cháng guān, nián èr shí sì. qí xiān fū rén zhèng shì, niàn qí zi shēn, jí hè zú, fū rén āi bù zì jiě. yī xī mèng hè lái, rú píng shēng shí, bái fū rén yuē: mǒu xìng de wèi fū rén zǐ, ér fū rén niàn mǒu qiě shēn, gù cóng xiǎo fèng qīn mìng, néng shī shū, wèi wén zhāng. suǒ yǐ rán zhě, fēi zhǐ qiú yī wèi ér zì shì yě, qiě yù dà mén zú, shàng bào fū rén ēn. qǐ qī yī rì sǐ, bù dé fèng chén xī zhī yǎng, dé fēi hèn zāi! rán mǒu suī sǐ, fēi sǐ yě, nǎi shàng dì mìng. fū rén xùn qí shì, hè yuē: shàng dì, shén rén xiān zhī jūn yě. jìn zhě qiān dōu yú yuè pǔ, gòu xīn gōng, mìng yuē bái yáo, yǐ mǒu yè yú cí, gù zhào mǒu yǔ wén shì shù bèi, gòng wèi xīn gōng jì. dì yòu zuò níng xū diàn, shǐ mǒu bèi zuǎn lè zhāng. jīn wèi shén xiān zhōng rén, shén lè. yuàn fū rén wú yǐ wèi niàn. jì ér gào qù. fū rén wù, shén yì qí mèng, zì shì āi shǎo jiě.
陝西李賀，字長吉，唐鄭王之孫。稚而能文，尤善樂府詞句，意新語麗，當時工於詞者，莫敢與賀齒，由是名聞天下。以父名晉肅，子故不得舉進士。卒於太常官，年二十四。其先夫人鄭氏，念其子深，及賀卒，夫人哀不自解。一夕夢賀來，如平生時，白夫人曰：「某幸得為夫人子，而夫人念某且深，故従小奉親命，能詩書，為文章。所以然者，非止求一位而自飾也，且欲大門族，上報夫人恩。豈期一日死，不得奉晨夕之養，得非恨哉！然某雖死，非死也，乃上帝命。」夫人訊其事，賀曰：「上帝，神人仙之君也。近者遷都於月圃，構新宮，命曰『白瑤』，以某業於詞，故召某與文士數輩，共為《新宮記》。帝又作凝虛殿，使某輩纂樂章。今為神仙中人，甚樂。願夫人無以為念。」既而告去。夫人寤，甚異其夢，自是哀少解。