dà táng zhōng, yǒu píng yáng lù shì zi, xìng hào qí, shǎo cóng dào shì yóu, hòu lú yú tài bái shān. cháng yī rì, yǒu lǎo sēng kòu mén, lù jūn yán zuò, yǔ yǔ jiǔ zhī. sēng yuē: tán yuè hào qí zhě, rán wèi néng zhēn xuán ào zhī shū, tú wèi jū shēn shān zhōng. mò ruò xí qīng qiú, chí jùn mǎ, yóu cháo shì, kě bù kuài píng shēng zhì, níng néng yǔ mí lù wèi wǔ hū? lù jūn xiè yuē: wú shī zhī yán, ruò zhēn yǒu dào zhě. rán ér bù néng shì wǒ xuán miào zhī jī, hé wèi zhāng xū cí yǐ zì xuàn yé! sēng yuē: qǐng dì zǐ guān wǒ xuán miào zhī zōng. yán qì, jí yú yī zhōng chū yī hé zǐ, jìng cùn yú, qí sè hēi ér guāng. jì qǐ zhī, jí yǐ shēn rù. é ér huà wèi yī niǎo, fēi chōng tiān.
大唐中，有平陽路氏子，性好奇，少従道士游，後廬於太白山。嘗一日，有老僧叩門，路君延坐，與語久之。僧曰：「檀越好奇者，然未能臻玄奧之樞，徒為居深山中。莫若襲輕裘，馳駿馬，游朝市，可不快平生志，寧能與麋鹿為伍乎？」路君謝曰：「吾師之言，若真有道者。然而不能示我玄妙之跡，何為張虛詞以自炫耶！」僧曰：「請弟子觀我玄妙之蹤。」言訖，即於衣中出一合子，徑寸余，其色黑而光。既啟之，即以身入。俄而化為一鳥，飛沖天。