wáng ér rǔ jí yǐ qián lóng jiǎ zǐ shēng, yòu pō cōng huì, dú shū wèi duō, jí néng zuò bā bǐ. yǐ yǒu jǔ yú xiāng, shǐ shāo shāo zhì shī gǔ wén, shàng wèi shí mén jìng yě. huì yú cóng jūn xī yù, nǎi zì cóng shī shè cái shì yóu, suì wù cóng gōng ān jìng líng liǎng pài rù, hòu yī zhū zǐ yǐng yú tài ān, jiàn liáo zhāi zhì yì chāo běn, shí shì shū shàng wèi kè, yòu wù duò qí kē jiù, jìng shěn lún bù fǎn, yǐ qì yú wáng gù. qí yí shī yí wén, jǐn fù sūn shù tíng děng, cún nǎi fù shǒu zé, yú wèi yī wèi biān cì yě. wéi suǒ zuò zá jì, shàng wèi chéng shū, qí jiān suǒ shì, shí huò kě cǎi, yīn wèi jiǎn zé shù tiáo, fù cǐ qì zhī mò, yǐ bù méi qí gōu dēng ā dòng zhī láo. yòu xī qí yī guī bǐ fǎ, bǎi shì wú chéng, tú yǐ cǐ wú guān zhù shù zhī cí, cún qí míng zì yě.
亡兒汝佶以乾隆甲子生，幼頗聰慧，讀書未多，即能作八比。乙酉舉於鄉，始稍稍治詩古文，尚未識門徑也。會余從軍西域，乃自從詩社才士游，遂誤從公安竟陵兩派入，後依朱子穎於泰安，見聊齋志異抄本，時是書尚未刻，又誤墮其窠臼，竟沈淪不返，以訖於亡故。其遺詩遺文，僅付孫樹庭等，存乃父手澤，余未一為編次也。惟所作雜記，尚未成書，其間瑣事，時或可采，因為簡擇數條，附此磜之末，以不沒其篝燈呵凍之勞。又惜其一歸彼法，百事無成，徒以此無關著述之詞，存其名字也。

huā yǐn lǎo rén jū píng líng chéng zhī dōng, què huá qiáo zhī xī, bù zhī hé xǔ rén, yì bù zì dào zhēn xìng zì, suǒ jū yǒu tíng tái shuǐ shí, ér shí huā yóu duō, jū cháng bù yǔ rén jiāo jiē, rán yǒu kàn huā rén lái, zé wú fú nà. yè zhàng yǔ lóu qián dǎo, shǒu wú tíng zhǐ, kǒu wú tíng yǔ, wéi kǒng rén zhī bù jí zhī, bù jí jiàn yě. yuán wú xì dì, shū xiāng yì sè, fēn fēn fú fú, yī wǎng wú jì, ér lán yǔ jú yǔ zhú, yóu shàn tiān xià zhī qí. lán yǒu hóng yǒu sù, jú yǒu mò yǒu lǜ, yòu yǒu dān zhú chún chì, yù zhú chún bái, qí tā ruò fāng ruò bān, ruò zǐ ruò bǎi jié, suī fēi mù suǒ xí jiàn, shàng wèi ěr suǒ xí wén yě. yì zāi wù zhī jù yú suǒ hǎo, gù rú shì zāi.
花隱老人居平陵城之東，鵲華橋之西，不知何許人，亦不自道真姓字，所居有亭台水石，而蒔花尤多，居常不與人交 接，然有看花人來，則無弗納。曳杖傴僂前導，手無停指，口無停語，惟恐人之不及知，不及見也。園無隙地，殊香異色，紛紛拂拂，一往無際，而蘭與菊與竹，尤擅天下之奇。蘭有紅有素，菊有墨有綠，又有丹竹純赤，玉竹純白，其他若方若斑，若紫若百節，雖非目所習 見，尚為耳所習 聞也。異哉物之聚於所好，固如是哉。

shì rén mǒu, yù dài miào zhī huán yǒng tíng, shí yǐ shēn dōng, běi fēng shén jìn, yōng lú yè zuò, lěng bù kě zhī. nǎi xī zhú jiù qǐn, jì jué, jiàn chéng chén zhǐ pò chù yǒu guāng, yì zhī, pī yī qián qǐ, jiù pò chù shěn shì, jiàn yī měi fù, zhǎng bù mǎn èr chǐ, zǐ yī qīng jīn, zhe hóng lǚ, xiān shòu rú zhǐ, jì zuò shí shì zhuāng. fāng yì huǒ chuī fàn, zào páng yī duǎn zú jǐ, jǐ shàng xī qíng yíng rán. yīn niàn cǐ bì hú yě, zhèng níng shì jiān, hū rán yī tì, fù jīng, chù jǐ dēng fù, suì wú suǒ jiàn. xiǎo qǐ, pò chéng chén shì zhī, huáng ní xiǎo zào, guāng jié yì cháng, tiě fǔ dà rú wǎn, fàn yóu wèi shú yě, xiǎo xī qíng dào zhì jǐ xià, yóu hén láng jí, wéi zhēng huǒ chù zhǐ bù rán, shū kě guài ěr.
士人某，寓岱廟之環詠亭，時已深冬，北風甚勁，擁爐夜坐，冷不可支。乃息燭就寢，既覺，見承塵紙破處有光，異之，披衣潛起，就破處審視，見一美婦，長不滿二尺，紫衣青衿，著紅履，纖瘦如指，髻作時世妝。方藝火炊飯，灶旁一短足幾，几上錫檠熒然。因念此必狐也，正凝視間，忽然一嚏，婦驚，觸幾燈覆，遂無所見。曉起，破承塵視之，黃泥小灶，光潔異常，鐵釜大如碗，飯猶未熟也，小錫檠倒置幾下，油痕狼籍，惟蒸火處紙不燃，殊可怪耳。

cú lái shān yǒu jù mǎng èr, xíng bù lèi mǎng, dǐng yǒu jiǎo rú niú, chì hēi sè, wàng zhī yǒu guāng, qí shēn zhǎng yuē sān sì zhàng, wān yán shēn jiàn zhōng, jiàn guǎng kě yī mǔ, zhǎng kě bàn lǐ, liǎng shān jiā zhī zhōng, yī xì jǐn sān chǐ xǔ, yóu rén dēng qí diān, duì xì fǔ kuī, zé mǎng kě jiàn. xiāng chuán shù bǎi nián qián pō wèi rén hài, yǒu yì sēng jìn zhì, suì bù dé chū. fū shēn shān dà zé, shí shēng lóng shé, shì cǐ yì wú zú guài, dú guài qí quán fú shù bǎi nián, ér néng bù jī kě yě.
徂徠山有巨蟒二，形不類蟒，頂有角如牛，赤黑色，望之有光，其身長約三四丈，蜿蜒深澗中，澗廣可一畝，長可半里，兩山夾之中，一隙僅三尺許，遊人登其巔，對隙俯窺，則蟒可見。相傳數百年前頗為人害，有異僧禁制，遂不得出。夫深山大澤，實生龍蛇，似此亦無足怪，獨怪其蜷伏數百年，而能不饑渴也。

tài ān hán shēng míng míng qí, jiù jiā zǐ, yè yī, cháng yín yè qí mǎ fù rén jiā, hū jiàn shù wǔ zhī wài, yǒu jù rén zhǎng shí yú zhàng. shēng dǎn sù háo, yáo áo jìng guò, xiāng qù zhǐ chǐ, jí huī biān jī zhī, dùn suō zhì sān sì chǐ, duǎn fà péng qióng, zhuàng jí chǒu guài, chún wěn xī pì, gé gé yǒu shēng. shēng xià mǎ zhí biān zhú zhī, qí xíng huǎn zhǐ, pán shān dì shàng, yì pō jiǒng, jì ér shēn suō zhì yī chǐ, ér shǒu dà rú wèng, shì bù shèng zài, dài yù diān pū. shēng qiě xíng qiě zhú, zhì bìng zhě jiā, nǎi bù jiàn. bù zhī hé guài yě. wèn yáng fàn zhuó tíng shuō.
泰安韓生名鳴歧，舊家子，業醫，嘗夤夜騎馬赴人家，忽見數武之外，有巨人長十餘丈。生膽素豪，搖磝徑過，相去咫尺，即揮鞭擊之，頓縮至三四尺，短髮蓬瞏，狀極丑怪，唇吻翕闢，格格有聲。生下馬執鞭逐之，其行緩止，蹣跚地上，意頗窘，既而身縮至一尺，而首大如瓮，似不勝載，殆欲顛仆。生且行且逐，至病者 家，乃不見。不知何怪也。汶陽范灼亭說。