zhǎng qìng zhōng, péi dù wèi běi bù liú shǒu, yǒu bù jiāng zhào xìng zhě, bìng rè qiě shén. qí zi zhǔ yào yú shì, jì zhì yào yú dǐng zhōng, gòu huǒ, zhào jiàn yī huáng yī rén zì mén lái, zhǐ yú yào dǐng bàng, qiè yī náng, zhōng yǒu yào xiè, qí sè jié yuē, rú mài fěn zhuàng, yǐ ér zhì xiè yú dǐng zhōng ér qù. zhào gào qí zi, zǐ yuē: qǐ fēi guǐ hū shì yù zhòng wú fù zhī jí yě. suì qù yào. zhào jiàn xiàng zhě huáng yī rén zài zhì, yòu zhì yào xiè yú dǐng zhōng. zhào è zhī, yì mìng qì qù. fù yī rì zhòu qǐn, qí zi yòu zhǔ yào, yào shú ér zhào wù, suì jìn yǐ yǐn zhī. hòu shù rì guǒ zú.
長慶中，裴度為北部留守，有部將趙姓者，病熱且甚。其子煮藥於室，既置藥於鼎中，構火，趙見一黃衣人自門來，止於藥鼎傍，挈一囊，中有藥屑，其色潔曰，如麥粉狀，已而致屑於鼎中而去。趙告其子，子曰：「豈非鬼乎是欲重吾父之疾也。」遂去藥。趙見向者黃衣人再至，又致藥屑於鼎中。趙惡之，亦命棄去。復一日晝寢，其子又煮藥，藥熟而趙寤，遂進以飲之。後數日果卒。