táng zhēn guān zhōng, yǒu wáng shùn shān wù zhēn sì sēng, yè rú lán xī, hū wén yǒu sòng fǎ huá jīng zhě, qí shēng xiān yuǎn. shí xīng yuè huí lín, sì wàng shù shí lǐ, qù rán wú dǔ, qí sēng cǎn rán yǒu jù. jí zhì sì, qiě bái qí shì yú qún sēng. míng xī, jù yú lán xī tīng zhī, nǎi wén jīng shēng zì dì zhōng fā, yú shì yǐ biāo biǎo qí suǒ. míng rì, qióng biǎo xià, dé yī lú gǔ zài jī rǎng zhōng. qí gǔ gǎo rán, dú chún wěn yǔ shé xiān ér qiě rùn. suì chí guī sì, nǎi yǐ shí hán zhì yú qiān fó diàn xī xuān xià. zì shì, měi xī cháng yǒu sòng fǎ huá jīng shēng zài shí hán zhōng. zhǎng ān shì nǚ guān zhě qiān shù. hòu xīn luó sēng kè yú sì, jǐn suì yú, yī rì, sì sēng jǐn xià shān, dú xīn luó sēng zài, suì qiè shí hán ér qù. sì sēng jī qí wǎng, yǐ guī hǎi dōng yǐ. shí kāi yuán mò nián yě.
唐貞觀中，有王順山悟真寺僧，夜如藍溪，忽聞有誦《法華經》者，其聲纖遠。時星月回臨，四望數十里，闃然無睹，其僧慘然有懼。及至寺，且白其事於群僧。明夕，俱於藍溪聽之，乃聞經聲自地中發，於是以標表其所。明日，窮表下，得一顱骨在積壤中。其骨槁然，獨唇吻與舌鮮而且潤。遂持歸寺，乃以石函置於千佛殿西軒下。自是，每夕常有誦《法華經》聲在石函中。長安士女觀者千數。後新羅僧客於寺，僅歲余，一日，寺僧盡下山，獨新羅僧在，遂竊石函而去。寺僧跡其往，已歸海東矣。時開元末年也。